|
|
Er is zo heel veel
overbodig
zoveel wat ik niet weten wil
ik heb gewoon
een beetje nodig
van wat er echt toe doet
en daar is ruim voldoende van.
gedicht van Wouter Stips
Dit gedicht vond ik zo mooi passen bij het kleed dat ik gemaakt heb van de wol van onze schapen. Eerst heb ik de wol geverfd met guldenroede uit de tuin. Dat is al een feestje. Guldenroede geeft zo’n prachtige warme gele kleur. Daarna heb ik het kleed gevilt, een heerlijk relaxed werkje, puur genieten.
Ik las dat de kleur okergeel staat voor nieuw begin, optimisme, positiviteit, levenskracht, vrijheid en wijsheid. Is dat niet prachtig om het nieuwe jaar 2022 mee te beginnen?
De zomer is begonnen en dat is de tijd om opnieuw te experimenteren met pigmenten, bindmiddelen, bloemen, bladeren en stoffen. Het blijft ontdekken, want er is zoveel moois. Dit keer heb ik voor het eerst met zijde gewerkt en met een uienrecept uit het boek ”Kleurenpracht met Kruidenkracht’. Uienschillen geven een prachtige goudgele kleur aan de zijde en dat allemaal uit simpel keukenafval. Schrijfster Marijke zegt het zo mooi in haar boek, dat een ui een wonder op zich is. Het schillen van de ui wordt vaak vergeleken met het afpellen van gewoontes en afweermechanismen die we in het leven hebben aangeleerd of aangenomen. Zo filosoferend ben ik gaan spelen met water uit de regenput, bladeren van onze walnoot voor wijsheid, esdoornblad voor levenskracht, elzenproppen en eucalyptus. Dit heb ik allemaal op de zijden stof gelegd, met daar bovenop een katoenen laken van mijn oma. Daarna begint het stevig inrollen en stomen.
Na drie uur wachten komt het magische moment van het uitrollen. Wat een schittering aan kleuren, het zijn net zonnestralen, goed voor een spontaan vreugdedansje. Het resultaat is twee totaal verschillende uitstralingen op de beide lappen stof. Ik blijf doorspelen deze zomer en dat wens ik jullie ook toe ……
Wil je ook gaan ecoprinten? Dan heeft Rachel een leuk doe-het-zelf pakket dat je kunt bestellen op www.atelierhetkleinehuis.nl
Ik heb het geluk dat we midden in de natuur wonen, waar ik mijn rust en inspiratie vind.
De stilte die ik nu ervaar, geeft me het gevoel back to basic te zijn. Vertragen, verminderen en verbinden geven stof tot nadenken. Zo heb ik Sashiko ontdekt, een magische borduurtechniek uit het noorden van Japan. Sashiko betekent steekje. De techniek is oorspronkelijk ontwikkeld om warmte vast te houden, om resten stof opnieuw te kunnen gebruiken en om werkkleding of huishoudlinnen te verstevigen. Het is een combinatie van een simpele stijl met ingewikkelde motieven, allemaal uitgevoerd met eenvoudige rijgsteken. Deze simpele, eenvoudige manier om met naald en draad door stof te steken spreekt mij aan. Je hebt ook niet veel nodig. Een paar stukjes stof en verder zit alles al in het naaikistje. Als ik door het raam van mijn atelier kijk, zie ik dit landschap. Ik noem dit vaak mijn schilderij.
Deze kleurvlakken in het landschap probeer ik weer te geven met proeflapjes, gekleurd met natuurlijke verf van planten uit mijn omgeving. Door de simpele rijgsteken, de geluiden van de naald die door de stof gaat en met gedachten die verbinden, ontstaat vanzelf een creatief proces. Het pad waar ik dagelijks loop, het water, het groene gras, het bouwland met de keurige ingezaaide rijen en de prachtige blauwe lucht. Dat heb ik in mijn doek vertaald met van alles wat zo maar om de hoek ligt.
Mijn dagelijkse loopje door ons landschap was vandaag een roze wereld met van die mooie gekleurde ochtendluchten. Het was sprookjesachtig en nodigde uit tot mijmeren over het jaar dat bijna voorbij is. Ik laat mijn hoofd leegwaaien over de fijne momenten en over de minder fijne. Langs het water, waar de rietpluimen bewegen met een mooi verstild geluid. Hoe prachtig zijn de aardse kleuren van het riet. Het staat er zo sterk, statig en beschermend tegen de waterkant in het roze water te schijnen. Ons rieten dak is zelfs roze gekleurd, wat een schoonheid. Omdat het me raakte, ben ik gaan tekenen met de naaimachine en is deze rietpluim ontstaan. Het lijkt bijna een mensje dat naar je staat te zwaaien. Het past in mijn motto dat de mooiste dingen niets hoeven te kosten. Dit wens ik jullie ook toe, zo’n mooie natuurgekleurde roze wereld in 2020.
Ik kreeg opdracht van Pyke om een verteljas te maken over het thema natuur en duurzaamheid. Ze werkt bij het IVN Natuureducatie Fryslân. Ze wil kinderen motiveren om buiten de natuur te ontdekken. Ze hebben een prachtig boekje uitgegeven met 52 opdrachten in de natuur voor kinderen vanaf 6 jaar. Al brainstormend over de verteljas kwamen we uit bij een boom, die je heel goed kunt gebruiken voor verhalen over de natuur. Met zo’n jas trek je de aandacht van de kinderen. Mijn brein begon te borrelen over hoe de jas er uit moest zien en ik ben het stoffenatelier ingedoken. Een oud velours gordijn van mijn oma is de basis voor de jas. Het is een prachtige aardse kleur waarmee ik ben gaan tekenen, knippen en naaien. Zo is de ‘Bouwe de beam’ jas ontstaan. Als je hem binnenstebuiten keert dan gaat het over duurzaamheid, met heel veel zakken waar de kleine Bartele van alles in stopt. Het zijn deze schatten waar Pyke prachtige verhalen over vertelt.
Het is nu de tijd waarin veel verhalen worden verteld. Wat was het heerlijk om er afgelopen week in het Fries museum naar te luisteren. Door de verhalen krijg je een band met elkaar. Verhalen zijn veel sterker dan je denkt. Dus de gordijnen dicht, kaarsjes aan en vertellen maar ……… er was eens ………
Vorig jaar heb ik een workshop ‘vloerkleed maken van wol’ gevolgd bij Atelier Het Kleine Huis bij Rachel van der Weerd. Wat een uitdaging, zakken vol wol verwerkt en door met je handen te wrijven met water en zeep ontstaat een prachtige vervilting. Het is heerlijk mediatief werken, je raakt helemaal in een flow. Na twee dagen is dit het resultaat geworden. Ik ben er heel blij mee en ook met de vele dierbare herinneringen.
Onze schapen Annie en Veronica zijn nu ook weer geschoren en hebben prachtige wol geleverd. Deze keer ben ik gaan experimenteren met het verven van wol met verf van planten die bij ons op het erf staan. Zo kwam ik een recept tegen van verven met fluitenkruid uit het boek van Anja Schrik. Dat leek me wel wat, want we hadden genoeg van deze planten en daarmee ben ik aan de slag gegaan. Ik voelde me net zo’n heksje met de grote pan op het vuur, het fluitenkruid erin, wat aluin en maar blijven roeren tot alles kookt. Na een uur pruttelen gaat het door de zeef. Wol en katoenstof gaan in de overgebleven vloeistof, weer een uur pruttelen, daarna laten afkoelen en nog twintig uur in het verfbad laten staan. De wol heb ik buiten laten drogen, met deze mooie zonnige zomerse kleur als resultaat. Ik ben er zeer tevreden over en denk dat ik er een kleed voor de buitenbank van ga maken.
Nu ik de smaak te pakken heb, ga ik in de vakantie verder experimenteren met salie. Dat zou ook een groene kleur moeten geven. Ik ben benieuwd! Zo ben je dan bezig en ik dacht bij mezelf dat je het niet zo ver hoeft te zoeken, want alles is om je heen op je eigen vierkante meters. Creativiteit is de weg naar alles, het gaat over de wereld op een nieuwe manier te durven bekijken en de magie te vinden in het alledaagse. Ik wens iedereen een hele fijne zomer toe, hopelijk met veel creativiteit.
Ik had zin in iets nieuws, een nieuwe uitdaging en wat kan je nog meer met de naaimachine.
Zo volgde ik vorige week de workshop ‘tekenen met de naaimachine’ bij Ginni Fleck in Amsterdam. Dat was een hele inspirerende, andere manier van naaien. Het is eigenlijk een vorm van vrij borduren. Deze vorm van kunst is ontzettend veelzijdig en gevarieerd. Je kunt je eigen kleding borduren, saaie stof bewerken, textielschilderijen maken en nog veel meer. Mijn eerste werkje, een fantasie landkaart, is oefenen met verschillende steken uit de losse hand.
We hadden de opdracht om zelf een tekening mee te nemen. Kort daarvoor was ik bij de tentoonstelling van kunstenaar glasblazer Dale Chihuly die exposeert in het Groninger Museum. Mijn inspiratie voor de opdracht kwam uit deze prachtige, sprookjesachtige tentoonstelling.
Na de pauze moesten we de steken gebruiken die we in de workshop geleerd hadden en onze eigen tekening op stof borduren. Dat is wel aardig gelukt vind ik zelf en mooi te gebruiken als placemat voor de paasbrunch.
Na de sprookjesachtige tentoonstelling in Groningen kwam ik nog een toepasselijk lente-gedichtje van Betty Veerman tegen.
De lentefee
Ik ken een hele mooie fee.
Zo mooi als een lenteroos.
Ze woont bij ons in de tuin,
ze is altijd vrolijk en zelden boos.
Ze loopt lieflijk door het gras,
en gooit toverzaad in het rond.
En zie, al gauw
komen er bloemen uit de grond.
Alle kleuren van de regenboog,
je weet niet wat je ziet.
En in de blauwe lucht
zingen vogels het hoogste lied.
En zo ontstaan die tovertuinen,
die heerlijke bloemengroet.
Je mag het wel verklappen
dat de lentefee dit doet.
Ik had opdracht van Gerbranda State om in een workshop wortelkindjes te gaan maken. Die waren helemaal nieuw voor mij. Daarom ben ik op zoek gegaan en kwam tot ontdekking dat het om een antroposofisch verhaal gaat dat ze gebruiken voor de seizoentafel. Omdat het zo’n mooi verhaal is, ga ik het jullie vertellen.
Het gaat over de wortelkindjes die onder in de aarde tussen de wortels van de bomen slapen. De hele winter lang. Ze merken niets van de kou, slapen in hun warme holletjes en dromen van het zonlicht waarin ze de vorige zomer speelden. Als de winter voorbij is en de lentezon de sneeuw laat smelten komt Moeder aarde met haar lichtje om de kindjes te wekken. ‘Opstaan kindjes, wakker worden, jullie hebben lang genoeg geslapen. We gaan aan het werk want het wordt lente. Ik heb scharen, naalden, garen en lapjes voor jullie om nieuwe kleren te gaan maken. Als jullie allemaal klaar zijn, zal ik met mijn sleutels de poort naar de aarde open doen’. Hoera, riepen de kindjes het wordt lente! Moeder aarde heeft lapjes in prachtige kleuren in haar mand en alle wortelkindjes kiezen hun eigen kleur om een jurkje te maken. Het sneeuwklokje kiest voor een wit lapje, het vergeet-me-nietje hemels blauw, de boterbloem helder geel en het klaproosje voor vuurrood. Ze zitten gezellig bij elkaar in de kring en beginnen te knippen en te naaien totdat alles past en ze zingen vrolijk alle lenteliedjes. Als iedereen klaar is gaan ze naar Moeder aarde. ‘Dat hebben jullie vlug gedaan en wat ziet het er prachtig uit’. De lieveheersbeestjes en andere kevertjes, torren, larven en hommels hebben ook onder de aarde geslapen en worden nu ook wakker. Het is een drukte van belang daar beneden. Maar boven op de aarde tovert de lentezon de groene blaadjes al aan de bomen. Het is lente in het land! Moeder aarde maakt de poort open en de feestelijke optocht van kevertjes, torren en wortelkindjes met bloemen lopen in de lentezon naar buiten. Ga maar eens naar buiten kijken of je ze al aan ziet komen.
Door de inspiratie van dit verhaal zijn ook wij, gezellig kwebbelend, aan de slag gegaan met stofjes uitknippen en aan elkaar naaien, gerimpeld en geborduurd. Er zijn hele leuke wortelkindjes ontstaan met Moeder aarde en de sleutels. En nu komt de lente!
|
|
