Laatst zat ik buiten in het najaarszonnetje te genieten van de rijkdom die de natuur ons geeft. Ineens dwarrelde er een prachtig glanzend, gekleurd veertje op mijn schoot. Het kwam heel zacht, zwevend naar beneden. Ik keek even op om te zien waar het vandaan kwam, maar zag niks. Wel hoorde ik een zacht ruisen, misschien door de wind in de bomen. Of waren het toch de vleugels van een vogel? Het bijzondere veertje zit nu in een glazen potje, dat ik in mijn kastje bewaar.
Door de kleuren en de glans van het veertje is deze zijden armband ontstaan. Verschillende zijden stofjes, gekregen van mensen die me lief zijn, heb ik met draden aan elkaar genaaid tot een cirkel. Het symbool van de meest waardevolle plek waar alles samenkomt. Nu we elkaar zo hard nodig hebben in deze mistige tijd, probeer ik het glansje vast te houden.
